Ik dacht echt dat we in Nederland mochten blijven. Toen ik hier kwam, was ik zes jaar. Van mijn geboorteland weet ik niet veel . Natuurlijk woont daar wel familie, maar hier ken de weg, weet ik waar de winkels zijn en heb ik vrienden. Eerst ging ik naar de basisschool. Toen ging ik naar een leuke vmbo.
Met school lukt het nu niet meer. Na al die jaren mogen mijn ouders, mijn zusje en ik toch niet in Nederland blijven. Ik weet niet waarom. We moeten terug, maar dat gaat niet zomaar. Er is iets met onze paspoorten of zo. Eerlijk gezegd wil ik niet terug, want wat moet ik daar? Mijn ouders zijn heel stil en gespannen geworden. Nadat we naar het detentiecentrum in Zeist werden gebracht, werd het veel erger. Ze zeggen dat dit geen gevangenis is, maar toch zijn we opgesloten.
Een keer in de maand zijn er bloemen in het hoge hek gestoken. Er zijn dan mensen uit de omgeving geweest die protesteren tegen onze opsluiting. Of dat helpt weet ik niet. Maar het voelt wel goed dat er mensen zijn die aan je denken en die je hier een plek gunnen. In mijn eigen land.
© Douwe van Barneveld
Morgen – zondag 6 maart – is er om 17.30 uur weer een wake bij het Dententiecentrum Zeist
Één reactie op “Meet Wassim , bijna 14 jaar”
Mooi en ook droevig stukje. Vandaag in de Volkskrant een indrukwekkende foto van een moeder op de vlucht. Zittend op de grond, in haar armen een baby, links en rechts twee iets grotere kinderen die met hun hoofd op haar schouder hangen te slapen. Een eigentijdse Moeder Gods.
Het is zo erg dat we dit met z’n allen niet kunnen oplossen.