Categorieën
2017

Het uitzicht

Als kind had ik een afschuwelijke hekel aan bergwandelingen. Ik zag er absoluut het nut niet van in om naar boven te lopen, als je vervolgens dat zelfde stuk weer terug naar beneden moet. Op onze zomervakanties naar landen als Zwitserland en Oostenrijk stonden er altijd dagtochten op de planning, tot mijn grote ergernis. Ik sjokte altijd helemaal achteraan en zeurde continu dingen als “zijn we er al bijna?” of “ik wacht hier wel tot jullie terug komen.”

Afgelopen oktober ben ik vertrokken naar Nieuw-Zeeland om daar 2 maanden rond te trekken en vervolgens naar Australië te vliegen om daar hetzelfde te doen. Het reizen is van jongs af aan toch, ondanks mijn verplichte wandelingen, langzaam in mijn bloed gekropen. Natuurlijk wilde ik in deze landen zo veel mogelijk ontdekken. Met het vliegtuig, de bus, de boot, de trein en natuurlijk ook te voet. Als je niet meer “moet” is de ervaring van het lopen ook lang niet zo vervelend als toen.

In Nieuw-Zeeland was ik een aantal nachten in Queenstown, en besloot daar op een dag een flinke bergtocht te gaan maken in mijn eentje. Vol goede moed begon ik, maar eigenlijk na de eerste 20 minuten zonk die moed mij al in de schoenen als ik omhoog de berg op keek en zag hoe ver de weg nog was. Terwijl ik al zuchtend en steunend omhoog klauterde en mijzelf best een beetje zielig vond, bekroop mij ineens intens sterk het gevoel dat ik niet op wilde geven. Ik zette de muziek van The Script op in mijn koptelefoon en zette letterlijk mijn beste beentje voor.

Maar hoe hoger ik kwam, hoe moeilijker het werd om adem te halen en hoe meer mijn spieren gingen krampen en verzuren. Gedurende de tocht omhoog gaf ik in mijn hoofd wel honderd keer op. Gek genoeg waren het mijn benen die niet toegaven aan het aanzwellende gevoel van pijn en frustratie. Iedere stap deed meer pijn, maakte mij bozer, verdrietiger en toch ook sterker. Met tranen over mijn wangen stromend zette ik mijn klim voort. Ik moest en zou dit halen. Ik moest en zou niet opgeven. De laatste kilometers liep ik bijna op mijn tandvlees, maar met de top in zicht voelde ik het einde dichterbij komen.

Toen ik mijn laatste stap zette, richtte ik mijn blik van de grond en keek om mij heen. Emoties overvielen mij wederom. Het uitzicht vormde een foto in mijn geheugen die ik nooit meer zal vergeten. Letterlijk van boven terugkijkend op de weg die ik had afgelegd, letterlijk boven de wereld en een onbeschrijfelijk uitzicht. Ik voelde mij licht, onsterfelijk en dichtbij de wolken waar mijn vader in mijn gedachte is. Kwetsbaar en krachtig. Ik ging zitten en schreef de volgende woorden:

Vanaf hier
Kan ik het zien
Dit uitzicht
Vanaf nu
Weet ik het weer
Ik was het even kwijt
Glashelder
Vanaf hier boven
Kijk ik vooruit
De wind waait
Mijn haren door de war
En ik lach
Nog nooit eerder
Zo zeker
Zo bang
Vanaf hier
Plots beseffend
Dat alles oké is
Ik bewandel nu de paden
Die ik vroeger haatte
Ik ben nu oud genoeg
Om het uitzicht echt te zien

(c) Elise

3 reacties op “Het uitzicht”

Reacties zijn gesloten.