Echt imposant vond ik ze. Om tegenop te kijken. Ik kende ze uit de Tour de France. Als de Télégraphe, de Lautaret, de Madeleine en de Galibier met de bijbehorende cols. Echte kuitenbijters voor wielrenners.
Toen ik er half januari langs reed, stond aan het begin van al deze cols jammer genoeg met ferme letters ‘fermé’ geschreven. Gesloten vanwege de sneeuw. Geen ‘ouvert’, geen doorgang mogelijk. Pech, ik had ze graag bedwongen. Deze stoere reuzen van de Franse Alpen.
Maar toen ik de volgende morgen me door een sleepliftje mijn vakantiehellinkje van 50 meter hoog op liet trekken dacht ik: toch maar goed dat de echte bergen op afstand staan. Want wat waren ze hoog! Je zult maar in het ‘gewone leven’ zo’n berg tegenkomen, geen sleeplift te zien en toch moet je aan een klim omhoog beginnen die waarschijnlijk zo steil wordt dat voor jou al snel het bordje ‘col fermé’ in plaats van het bordje ‘col ouvert’ in beeld komt.
Voor welke cols in jouw leven staat fermé? En voor welke cols staat ouvert? Klim jij alleen of heb je medeklimmers?
Als geloofsgemeenschap leven we in de veertig dagen. Voor ons die vaste(n) tijd om de ‘grote vragen’ aan ons toe te laten, alleen, maar vooral ook samen er het zwijgen toe te doen als ook om op een gepaste manier en op de juiste tijd antwoorden die wij samen bewaren aan elkaar uit te delen.
Ik sla mijn ogen op naar de bergen … en zie de diepte en de hoogte, lijden en opstanding, Goede Vrijdag en Pasen … van waar komt mijn, komt onze hulp? Onze christelijke traditie zegt: onze hulp komt van Hem die ons liefheeft vanwege Jezus … en er daarom alles voor over heeft om ook in ons leven het woord ‘fermé’ met ferme Hand te herschrijven in ‘ouvert’.
Ik zie uit naar die dag waarop voor iedereen alle cols open zullen zijn! Maar tot die dag: voor wie ben ik, voor wie ben jij een medeklimmer …?
(c) Frans
2 reacties op “Psalm 121 – Onze hulp?!”
Mooie reflecties die me raakten. Mijn vrouw en ik maakten in 2011 op een hoogte van ca. 2200 meter, een prachtige maar pittige wandeling door de Zwitserse Alpen. Er lag veel sneeuw. Het wandelpad was gelukkig vrij breed. Goed voor mensen met hoogtevrees, zoals ik. Tijdens deze wandeling zagen we van tijd tot tijd borden met een tekst erop in het duits., die op een rotswand waren geplaatst. “Die werke des herrn sind gross zum staunen für alle.”(Ps. 111:2): “want hij heeft geweldige dingen gedaan. zijn daden geven mensen vreugde. Laat niemand zijn wonderen vergeten!”(bijbel in gewone taal) en daar onder:
“Gottes macht zu helfen ist so grosz, dasz Er immer einen weg und eine Hilfe für dich hat.”
Drie jaar na deze mooie vakantie werden we geconfronteerd met een ernstige ziekte.
Bergen inspireren mij ook altijd, als hiker. De prestatie, de kracht en inspanning. De schoonheid, het massieve en nietige. Vooraf neem je je voor de top te bereiken, en eigenlijk lukt dat altijd. Bovenop een groot moment van dankbaarheid voor alleen al een gezond lichaam, maar ook even dichter bij God. Maar een enkele keer moet je omkeren vanwege mist en onverwachte koude. Verstand en veiligheid boven alles. Dan keer je om enigszins gefrustreerd en teleurgesteld. En eenmaal beneden kijk je om, omhoog. Morgen weer een dag. En morgen kijk je omhoog en is de mist opgetrokken; misschien wordt vandaag wel je dag? In ieder geval een ervaring rijker, of je die berg nu bedwingt of niet. En misschien is het zelfs zo dat die spaarzame keren dat je om moest keren je meer bijblijven dan veel toppen en herbergen ze hun eigen schoonheid.
En anders wellicht volgend jaar, want die luxe kunnen we ons vaak permitteren. We leven hier in vrijheid, wat zich ook laat vertalen in vakantie; gaan en staan waar je wilt. Niks fermé, maar bijna altijd ouvert.