Categorieën
2021

Ubi Caritas

De eerste Music Monday in deze 40 Dagentijd. De week van de dorstigen te drinken geven. Pratend met mede Young Vocals Daniel en Heidi dacht ik aan Ubi Caritas, Waar naastenliefde is, daar is God (…Deus ibi est). Naastenliefde, misschien wel de basis van alle werken van barmhartigheid. Voor mij past het juist bij deze week.

Een jaar geleden zongen we dit lied met de Young Vocals in de Watertoren in het kader van Gluren bij de Buren. We klommen helemaal naar boven. Het publiek (dat de klim aandurfde) kwam achter ons aan. Nauwe, donkere gangetjes door. Stalen, steile ladders op. Ondertussen gierde de wind om de toren. Bijna iedereen kwam boven en verdeelde zich rondom de rand van de bak. De grote stalen bak waar wij inmiddels in stonden. De bak waar ooit 300.000 liter water in zat om de Zeister bewoners van drinkwater te voorzien. De bak die letterlijk de dorstigen te drinken gaf.

Joke Afman was erbij in de toren en maakte dit filmpje. Nu ik het weer kijk en luister (je hoort de wind waaien!) raakt het me weer. De stemmen die samenkomen, de stroom die langzaam sterker wordt en in beweging komt, opstijgt naar de rand en ons verbindt met de kracht van de Geest die rondom ons waait.

Ubi Caritas, Young Vocals, Watertoren Zeist, 2020

Maar hoe doe je dat nou, de dorstigen te drinken geven? Toen ik even op internet zocht, vond ik dit:

“Barmhartigheid is niet de actie, niet het handelen, niet het doen…

Huh, maar wat dan wel? Ik lees verder en snap wat er bedoeld wordt. Je kunt niet barmhartig gaan doen, maar alleen achteraf weten dat je barmhartig bent geweest. Als iemand je laat weten dat hij/zij zich gezien en gehoord voelde door jou. Dat die jouw warmte heeft ervaren. Tja, dat is dan nog best een lastige opdracht…

Of is het niet een opdracht, maar misschien meer een instelling? Een manier van kijken, van leven. Niet perse zoeken naar iets waarvan je denkt dat de ander het nodig heeft, maar er alleen maar zijn. Iemand zien, echt naar iemand luisteren, misschien iemand vasthouden? Maar ja, laat dat nou net niet zo simpel zijn in deze tijd…

Bij de dorstigen te drinken geven, denk ik aan water. Levend water en inspiratie. Aan stromen en beweging, aan verbinding en kracht. Water wordt sneeuw of ijs. Zo sterk dat het ons kan houden op de schaatsen. En het smelt en vindt zijn weg tot diep in de grond. Tot voeding voor de bomen, planten en bloemen. Water vindt altijd een weg. Misschien is het net zo met barmhartigheid. Als we onze naastenliefde laten stromen, dan vindt het altijd een weg naar de ander. Want daar is God.  

(c) Anne

3 reacties op “Ubi Caritas”

Prachtig verwoord en gedeeld
Anne! De hemel raakte de aarde tijdens jullie concert in de Watertoren, maar ook nu raakt het mij. Stromen van levend water…

Ah ja, mooie herinneringen! Ik hoorde het lied laatst onverwachts in een Spotify lijstje en was meteen weer terug in de gierende toren :).

Reacties zijn gesloten.