Eén van de meest indringende boeken die ik ooit las, was het boek ‘Diepe Rivier’ van Shusaku Endo. Hij was een Japanse schrijver die schreef op het raakvlak van geloof, cultuur en interreligieuze thematiek.
Het boek gaat over een priester die al in zijn studententijd een paria was door de vragen die hij stelde en de ongemakkelijkheid die hij ervoer in relaties. Hij noemt God, waarmee hij voortdurend in strijd ligt, de Ui. Hiermee verwijzend naar het gegeven dat God achter elke schil weer een ander perspectief geeft. Een paria blijft hij ook in zijn priesterschap.
Uiteindelijk vinden we de priester terug aan de Ganges, een heilige rivier in India. Gekleed in de armoedige kleding van die streek, besteedt hij zijn leven om zieken en gewonden naar de Ganges te dragen om zich te baden (een heilig ritueel). Dat doende wordt hij op een dag vermoord. In de wetenschap dat hij de dienstbaarheid die de Ui van hem vroeg, beantwoord heeft.
Nu heeft dienstbaarheid vele kleuren. Het boek ‘Diepe rivier’ leert mij dat dienstbaarheid zich uitstrekt naar mensen die geen stem hebben, geen aanzien ook, en over religieuze grenzen. Niet dat we de manier van leven van de hoofdpersoon moeten of kunnen overnemen. Dienstbaarheid begint dicht bij huis. Maar zeker is dat voor onze dienstbaarheid inspiratie nodig is. Deze week vond ik die inspiratie in het Taizelied ‘Meine hoffnung und meine freude’
~Fia