Deze week gaat over een ontmoeting die je bijblijft, die je verandert. In denk aan zoveel korte en lange ontmoetingen, iedere dag weer, die een stukje van je dag en daarmee je leven veranderen. Maar eigenlijk moet ik bij deze vraag vooral denken aan alle boeken die ik gelezen heb. Dat zijn er nogal wat… Vooral kinderboeken heb ik verslonden. Die leeservaringen waren vaak een soort ontmoetingen. Met een ander persoon, een andere wereld, een ander perspectief. Die ontmoetingen verander(d)en mijn denken en mijn doen.
Eén zo’n ervaring steekt daar met kop en schouders bovenuit. Dat is mijn (herhaalde) ontmoeting met het boek “Kinderen van Moeder Aarde” van Thea Beckman. Het boek stamt al weer uit 1985, is het eerste deel van een serie van drie en kreeg in haar tijd wisselende recensies (lang leve de Online Bibliotheek waar ik tijdens het schrijven van dit stukje eindeloos verdwaalde in recensies, linkjes en dwarsverbanden).
Even kort: Kinderen van Moeder Aarde is een fictief verhaal over de tijd na een derde wereldoorlog. De Aarde verzet zich tegen de oorlog, kantelt en daardoor smelten de poolkappen. Op Groenland (nu Thule) komt vruchtbaar land tevoorschijn, waar een geweldloze, natuurvriendelijke en gelukkige maatschappij ontstaat. Geregeerd door vrouwen. In een ander deel van de wereld is het Badense Rijk, geregeerd door mannen, hebzucht, macht en geld. In het boek komen deze twee samenlevingen met elkaar in aanraking.
Voor veel mensen gaat het boek over sterke vrouwen, die macht veel vriendelijker en vreedzamer zouden inzetten dan mannen. Dit ligt er inderdaad vrij dik bovenop en ook ik raak geïnspireerd van het zelfbewuste en zelfstandige hoofdpersonage Thura. (Overigens geldt dat voor meer boeken van Beckman, ‘Hasse Simonsdochter’ mag hierbij niet ongenoemd blijven). Toch heb ik het lezen van dit boek nooit alleen zo gericht op de vrouw ervaren. Wat ik vooral las en dacht: “Hier staat het zwart op wit, een stukje van mijn hemel beschreven… Een maatschappij zonder geld (!), waar vriendelijke ruilhandel werkt, geweldloos met elkaar wordt omgegaan en de natuur prachtig en ongerept is.”
Ik denk dat ik het boek in de afgelopen drie decennia al een tiental keer gelezen heb. En elke keer weer raakt het me hoe Beckman zo’n samenleving weet te schetsen. En ik weet, op papier is dat veel makkelijker dan in de realiteit… Maar toch, het doet mij hopen op iets mooi(er)s, het verandert mijn blik op de wereld.
Uiteraard zocht ik naar een fragment uit het boek om dit verhaal kracht bij te zetten. Ik kon het niet goed vinden. En dat klopt ook wel, juist het geheel van het boek (het verhaal, de sfeer, de beschrijvingen in hun context) roepen die verwondering in me op. De serie staat in meervoud in de bibliotheek. Ben je geen lid? Dan mag je ook altijd mijn exemplaar lenen en lezen!
Heb jij wel eens zo’n levensveranderende leeservaring gehad?
~Myrthe
2 reacties op “Moeder Aarde”
Myrthe, dankjewel voor de tip. Gister stond ik in de bibliotheek met dit boek in handen. Zal ik wel, zal ik niet? De volgende keer neem ik het zeker mee.
Zo n ontmoeting was voor mij :De danseres zonder benen van Clara Asscher Pinkhof.
het was 1966…ik trouwde..kreeg daarom ontslag uit t onderwijs..en als afscheid dit boek. Clara ‘ man een rabbi overlijdt net voor de WO uitbreekt. Ze moet verder met een groot gezin..ze overleeft het kamp omdat ze voor Mindeltje zorgt..een meisje waarvan de ouders al in Palestina zijn..en geeft het meisje aan de ouders…ze pakt haar leven op..is veel kwijt…maar weet te dansen zonder benen. Steeds weer heb ik het gelezen geinspreerd door de moed van Clara kon ik verder op moeilijke momenten