Auteur: Douwe

Het einde van de 40dagentijd. In onze kerk wordt in de Paasnacht een viering gehouden waarin het langzaam lichter wordt. Vanuit het donker buiten, komt een nieuwe Paaskaars in de kerkzaal. Licht wordt gedeeld, oude teksten klinken. Over de chaos en duisternis op aarde, het licht, de zee, het land, Gods schepping, de mens en zijn rol op deze wereld.

We staan stil bij de doop, dat oude teken van Gods verbondenheid met ons. En zien hoe het brood wordt gebroken en wijn wordt geschonken. Het wordt me aangereikt. De viering raakt me diep.

Vrijheid en vrede, licht en leven zijn aan het Paasfeest verbonden. Maar dat gaat niet vanzelf. Eerder schoorvoetend en mysterieus. Misschien zelfs alleen als wij eraan meedoen. Als wij onze angsten onder ogen zien en beseffen waar we tekort schieten. Als wij ons laten bevrijden en misschien zelf wat licht gaan geven. Zo is de Heer waarlijk opgestaan. Halleluja.

Mysterie, verwondering, verbinding met mensen en de natuur, ik hoor het in dit hoopvolle lied.

Gezegend Paasfeest! Laat de vlam branden. Ga met God.

Douwe

Eind vorige maand stond singer-songwriter Nick Mulvey op het podium van zaal Ronda in Tivoli. Ik was erbij. Toen hij Shores of Mona zong, ging er een wereld voor me open.

Happy is the man who breathes in the morning

Gelijk ben ik bij psalm 1- ‘welzalig de mens’ 1; bij de zaligsprekingen – ‘gelukkig ben je’; bij – ‘alles wat adem heeft’ van psalm 146. Bij Paasmorgen?

Treasured is the shining piece in his hand

Ik voel het direct: dit gaat om een eeuwenoude boodschap, aangereikt op de scheiding van land en zee. Is die boodschap voor mij bedoeld? Ik spits mijn oren.

Three times she called to me

Ken je dit verhaal ook? Het is mij vroeger ingeprent. Samuel werd drie keer geroepen. Hij dacht telkens dat het zijn oude leraar Eli was, maar het was God die een boodschap voor hem had.

Carry your fears to the shores of Mona

Ik ben, net als veel andere kerkgangers, opgevoed met het advies om ‘al je zonden naar de Heer te brengen’, want Jezus neemt het voor je op. En dan opnieuw beginnen, goed leven. Maar stel nou dat mijn angsten mijn grootste zonden zijn?

Now it’s the time to set them free

Laat je angsten vrij, opdat jij kunt leven. Een eeuwenoud inzicht, dat mij en jou wordt aangereikt voor ons leven hier en nu. Maar dat gaat zomaar niet. Je moet ze eerst nog onder ogen zien en ertegen vechten.

She’s a fire bird, she a flame for the truth now

Dan blijkt dit beeldje als een vogel – moeder van de schepping,  als een vuur voor onderweg, een hulp bij je strijd. Pasen en Pinksteren in een moment.

Diepe waarheid in een wondermooie song. Dankjewel Nick, voor deze inspirerende ontmoeting.

~Douwe

Mona (Ynys Môn) is de oude naam voor het eiland Anglesey, bij de noordwest kust van Wales.

Songtekst

Tijgertje loopt bedroefd naar de rand van het woud. Voor de zoveelste keer is hij gepest, geslagen en is er KEIHARD om hem gelachen. “Zullen we jou eens flink te grazen nemen?”, hadden ze gevraagd. Kan hij er wat aan doen dattie geen nee kan zeggen? Vanaf zijn allereerste begin is dat al zo geweest. Altijd maar ja knikken en je best doen om anderen te pleasen. Tijgertje voelt aan de buil op zijn kop en denkt aan zijn pap en mam. Die gingen als eerste tijgers in dit woud wonen en wilden voorbeeldig zijn.

Een tijger is geen leeuw, denkt tijgertje. Maar toch moet ik leren ‘nee’ te zeggen of te schudden. Al is het maar een beetje, of af en toe. Hij knikt instemmend bij dit idee. Dan komt hij bij het hoge gras aan de rand van het woud, daar waar de rivier nog snel stroomt en over de rotsen ruist. Wilde bloemen overal en de geluiden van kleine dieren klinken vredig in z’n oren.

“Het is een heel karwei, maar het hoeft niet in een keer.”

“Ik begrijp je volkomen”, zegt de giraf-die-best-veel-weet. Een beetje onhandig spreidt ze haar voorpoten en buigt ze haar nek naar de grond. Terwijl ze tijgertje recht in de ogen kijkt, zegt ze:  “Maar jouw gebrek is goed te verhelpen, ook al kost het wat tijd.” Tijgertje wil van ongeloof met z’n kop schudden, maar ja… Dus knikt hij plechtig.

“Laat de liefde in je hart groeien. Ga wat meer van jezelf houden. Je bent het zeker waard. Het is een heel karwei, maar het hoeft niet in een keer. Je kunt het leren door met een kleine nee te beginnen. De grote NEE komt later dan vanzelf”. De vriendelijke bruine ogen geven tijgertje een knipoog.

Terug in het woud voelt tijgertje aan zijn nek. Het lijkt alsof hij zijn kop al een beetje heen en weer kan schudden. Yes!

– Douwe

---

Bonusmuziek: Zimmer/ Panama, Wildflowers

Een tijdje geleden had ik de mogelijkheid om te starten in een nieuwe baan bij een van de grote jongens in de voedingsmiddelenindustrie. Mijn salaris zou flink stijgen, veel nieuwe uitdagingen en echt een fantastische stap in mijn carrière. Veel mensen vertelden mij dat het een supergoeie kans is om te leren en te groeien. Gemakkelijke keuze, toch? 

Nu heb ik in die periode met veel mensen gesproken. Vrienden, familie, oud-mede studenten – bedenk het maar. Mijn hersenspinsels creëerden een heel web aan gedachten en mogelijkheden. Eigenlijk wist ik het wel. Uiteindelijk wilde ik binnen de kleine organisatie blijven werken waar ik nu werk. Ik wees het voorstel af. Ik maakte de keuze. 

Keuzes lijken soms zo bepalend. Dat zijn ze ook wel. We kunnen geen dag zonder keuzes. Maar na het maken van de keuze gaan we vaak gewoon weer door alsof nooit een dilemma is geweest. 

In mijn beleving kan je een keuze makkelijker maken met drie vragen: 

1. Maakt het mij (op de langere duur) blij?
2. Kan ik beredeneren waarom ik deze keuze wil maken?
3. Gaat het niet ten koste van een ander? 

Heb jij nog weleens terug gedacht aan een belangrijk keuzemoment?
Hoe kijk jij daar nu op terug? 

Efrim