Deze week moest ik het gewoon weer doen … met de honden naar het strand. Voor hen een feestje, voor mij deze keer een must. In 2 weken tijd werd ik 4 keer geconfronteerd met de dood. Slechts een keer dacht ik: ‘Het is goed zo’. De andere keren kwam het sterven te vroeg, te abrupt, te akelig. Het maakt dat ik met een stil verdrietig gevoel rondloop.
De dood went nooit, het wordt nooit doodgewoon! Rouwen is een werkwoord, zo is inmiddels mijn ervaring. Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier; je kunt praten, huilen, muziek luisteren, warmte zoeken, eten, simpelweg bij elkaar zijn, en nog veel meer. Het is allemaal goed, zolang je het verdriet maar niet uit de weg gaat.
Hoe doe jij dat, rouwen? Hoe verwerk jij verdriet?
Ik ga uitwaaien op het strand om mijn hoofd leeg te krijgen en word rustig van het altijd aanwezige geluid van de golven. Dat troost me, het gaat allemaal gewoon door. Nu zie ik dat misschien even niet, maar het is wel zo. Mijn zwarte vriendinnetjes voelen feilloos mijn stemming aan en zijn met liefde aanwezig voor een knuffel. En als herboren ga ik een paar uur later weer het strand af.
Vandaag denken we aan het sterven, de dood van Jezus. Okee, we hebben ook weet van zijn opstanding, maar voor mij is het belangrijk om ook heel bewust verdrietig te zijn om zijn dood. Zodat ik daarna weer blij kan zijn dat zijn leven toch verder is gegaan. De dood heeft niet het laatste woord!
Prachtig is het verwoord in de Matthäus Passion: ‘Huilend gaan wij zitten en roepen: Rust zacht.’
Ik wens je na deze Stille Zaterdag een Vreugdevol Paasfeest!
(c) Jitske