Categorieën
2018

Nieuwe dag

Stille Zaterdag. Misschien wel de mooiste dag van de Paastijd. De laatste dag van veertig. Er komt een eind aan mijn zelfgekozen en bescheiden lijden in de vastentijd. Goede Vrijdag zit erop. De lente komt. Het wordt tijd om op te staan.

Vanavond ga ik naar de Paaswake in de kerk. We zijn er samen, jong en oud en vieren dat het lichter wordt. Het licht komt schoorvoetend maar onstuitbaar. Met woorden en muziek, met gebeden en gebaren gedenken we de Heer die opstaat en voorgaat. We delen licht als onopgeefbare opdracht.

Nieuw leven valt me toe. Het hoofd omhoog. Kijk om je heen en leef! Als je vergeving zoekt: je bent vergeven. Als je de dood vreest: het kan anders. Als je denkt alleen te zijn: niet waar. Als je geen zin vindt: zoek nog es. Ga op weg, met Gods hulp, in Jezus’ naam.

Geniet van het Paasfeest!
Ga met God. Wees een zegen.

(c) Efrim & Douwe

Categorieën
2018

Je leven geven

Ieder jaar merk ik in de weken voor Pasen dat het best moeilijk is om je in te denken wat de leerlingen van Jezus hebben meegemaakt. De toenemende vijandigheid van de mensen om Jezus heen, de gevangenneming en de rechtspraak, en vervolgens de kruisiging.

Het is voor ons moeilijk in te denken omdat wij immers weten  dat het ‘goed’ afloopt. We hebben voorkennis. Omdat wij weten dat Goede Vrijdag gevolgd wordt door Pasen, kunnen we ons haast niet voorstellen hoe wanhopig de mensen om Jezus heen moeten zijn geweest. Ze hielden van hem en moesten machteloos toekijken wat hem overkwam.

De zanger Stef Bos heeft daarover een indrukwekkend lied gemaakt. Het gaat over de moeder van Jezus, over Maria. Zij denkt terug aan de tijd dat hij een klein kind was en ze zou de tijd terug willen draaien.

En ik verlang naar de dagen
dat je niets en niemand was.
Te klein om heel de wereld
te veroveren.
Ik zou mijn leven geven
om nog een keer voor een dag
het licht te zien in jouw ogen.

Stef Bos heeft zich ingeleefd in Maria. Hij maakt haar wanhoop voelbaar. Kon ze maar terug naar het moment voordat haar leven zo veranderde…

(c) Dineke

Categorieën
2018

Laatste avondmaal

Op donderdag 1 maart – in de voorjaarsvakantie – bezocht ik samen met mijn al 50 jaar lang beste vriendin en onze mannen het Laatste Avondmaal in Milaan. De dag ervoor hadden we op het zonovergoten dak van de Duomo – die 40.000 mensen kan herbergen – gestaan en 1 maart gingen we met de metro door een grijs, besneeuwd Milaan naar de Santa Maria delle Grazie.

Enige haltes voor we zouden uitstappen, werd mijn man er door een medepassagier van de metro op attent gemaakt dat zijn rugzak openstond. Mijn tas met portemonnee bevonden zich daarin en mijn portemonnee stond inmiddels open. Alle pasjes waren er nog. De € 30 die ik bij mij had gestoken waren echter gestolen. Ik kon me er niet druk om maken, nu ik naar het Laatste Avondmaal ging.

Bij de Santa Maria delle Grazie, een kerk in het centrum van Milaan, gingen we de entree naar de daarnaast gelegen refter binnen. Met een groep van ongeveer 30 mensen mochten we op het afgesproken tijdstip naar binnen. De enorme afmeting van dit fresco secco overweldigde. Ik had me altijd iets veel kleiners voorgesteld.

Natuurlijk probeerden we meteen te achterhalen welke namen van de apostelen bij welke figuren hoorden. Toen we erachter waren wie Judas voorstelde, zag ik hoe zijn linkerhand naar het brood greep en zijn rechterhand iets omklemde. Dat was vast het zakje met de 30 zilverlingen die voor het verraad aan hem waren betaald.

Na een kwartiertje moesten we de refter weer verlaten.

Wat zijn € 30 in mijn leven? Niks. Eén maaltijd. Jezus werd voor 30 zilverlingen verkocht en gedood. Die ervaring stelt de realiteit in een ander perspectief, een perspectief dat Leonardi da Vinci prachtig heeft weergegeven in zijn Laatste Avondmaal, zijn Ultima Cena of ook wel Cenacolo.

(c) Hanneke

 

klik en zoom in voor details

Categorieën
2018

Vooroordelen

Al heel lang heb ik Marokkaanse buren. We startten tegelijk in onze woningen. Het contact met hen was meteen goed. Gedurende een aantal jaren maakte ik elk jaar een familiefoto van hen, net vóór hun jaarlijkse vertrek voor vakantie in Marokko. Als buurman Saïd weer eens een keer boodschappen had gekocht waarin varkensvlees was verwerkt, werd er bij ons aangebeld. Houria – de altijd goedlachse buurvrouw – vroeg ons of wij interesse hadden. Dat was bijna altijd het geval. Dat is ook burenhulp. Verschillende vooroordelen die ik had t.a.v. moslims, verdwenen.

Mijn buren zijn Berbers. Zij komen uit Tetouan. We maakten mee dat hun kinderen werden geboren. Bouzra en Iman zitten nu op een middelbare school. Vrij recent dragen de meisjes een hoofddoekje. Billal stopte onlangs met de opleiding voor marechaussee. Badr heeft nu geen werk en trouwde enige maanden geleden.

De vastenperiode voor moslims – De Ramadan – duurt dit jaar van 16 mei tot 14 juni. Bewondering en respect voor hen groeien bij mij, vooral tijdens de Ramadan. Niet eten, niet drinken en geen seks tussen zonsopkomst en zonsondergang. Vorig jaar was het was bloedheet.

Begin januari had ik een gesprek met Badr. Dat ging o.a. over de Islam en ook over het christendom en de natuur. Ik vroeg hem wat zijn droom was voor dit jaar. “Mijn droom is dat ik Allah tevreden mag stellen”, zei hij resoluut. Dit antwoord  had ik echt niet verwacht van een 23 jarige knul. Heel serieus legde hij mij vervolgens uit toen we het over het geloof hadden, dat volgens de Koran Jezus, Mozes en Abraham ook als belangrijke profeten worden beschouwd.

Badr is – net als ik – vaak onder de indruk van de natuur. “Die prachtige op- en ondergaande zon. Dat alles is zo mooi gemaakt”, zei hij met een glimlach. Maar het was ook deze jonge moslim, die mij behoorlijk verbaasde toen hij uitlegde, dat het in het begin van het boek ‘Genesis’ even goed verkeerd ging.

Tijdens deze 40dagentijd vastten wij door geen toetje te eten. Dat is mij overigens een paar keer niet gelukt. Voor christenen is vasten geen verplicht onderdeel, zoals de 5 opgelegde zuilen die de Islam kent. Die Bijbelse kennis geeft me een gevoel van vrijheid en van ontspanning. Ook van blijdschap, nu ik dit zo op schrijf. Nog even dan is het Pasen!! Hij leeft!

(c) Luut

 

 

Categorieën
2018

Psalm 121 – Onze hulp?!

Echt imposant vond ik ze. Om tegenop te kijken. Ik kende ze uit de Tour de France. Als de Télégraphe, de Lautaret, de Madeleine en de Galibier met de bijbehorende cols. Echte kuitenbijters voor wielrenners.

Toen ik er half januari langs reed, stond aan het begin van al deze cols jammer genoeg met ferme letters ‘fermé’ geschreven. Gesloten vanwege de sneeuw. Geen ‘ouvert’, geen doorgang mogelijk. Pech, ik had ze graag bedwongen. Deze stoere reuzen van de Franse Alpen.

Maar toen ik de volgende morgen me door een sleepliftje mijn vakantiehellinkje van 50 meter hoog op liet trekken dacht ik: toch maar goed dat de echte bergen op afstand staan. Want wat waren ze hoog! Je zult maar in het ‘gewone leven’ zo’n berg tegenkomen, geen sleeplift te zien en toch moet je aan een klim omhoog beginnen die waarschijnlijk zo steil wordt dat voor jou al snel het bordje ‘col fermé’ in plaats van het bordje ‘col ouvert’ in beeld komt.

Voor welke cols in jouw leven staat fermé? En voor welke cols staat ouvert? Klim jij alleen of heb je medeklimmers?

Als geloofsgemeenschap leven we in de veertig dagen. Voor ons die vaste(n) tijd om de ‘grote vragen’ aan ons toe te laten, alleen, maar vooral ook samen er het zwijgen toe te doen als ook om op een gepaste manier en op de juiste tijd antwoorden die wij samen bewaren aan elkaar uit te delen.

Ik sla mijn ogen op naar de bergen … en zie de diepte en de hoogte, lijden en opstanding, Goede Vrijdag en Pasen … van waar komt mijn, komt onze hulp? Onze christelijke traditie zegt: onze hulp komt van Hem die ons liefheeft vanwege Jezus … en er daarom alles voor over heeft om ook in ons leven het woord ‘fermé’ met ferme Hand te herschrijven in ‘ouvert’.

Ik zie uit naar die dag waarop voor iedereen alle cols open zullen zijn! Maar tot die dag: voor wie ben ik, voor wie ben jij een medeklimmer …?

(c) Frans