Categorie: 2021

Als kind vond ik klassieke muziek maar ingewikkeld. Al die eindeloze herhalingen en onbegrijpelijke teksten… Toch kwam ik tijdens mijn studie in contact met een groot studentenkoor en -orkest, waar regelmatig werken van J.S. Bach op het programma staan. De eerste keer dat ik de Mattheüs Passion instudeerde en opvoerde, werd ik geraakt door een aria aan het eind van de passie: Mache dich, mein Herze, rein. Ik moet er deze week aan denken door de zin ‘Ich will Jesum selbst begraben’ – ik wil Jezus zelf begraven. De doden begraven, Jezus een waardig graf geven. De muziek klinkt wiegend, zalvend en vol rust en vrede.  

Maar de sfeer in de muziek verandert kort in het midden, bij de zin die als een opdracht klinkt: ‘Welt, geh aus, lass Jesum ein!’ – Wereld, ga uit, laat Jezus binnen! Een tekst die je op allerlei manieren kan vertalen en opvatten.  

De zieken bezoeken, dorstigen te drinken geven, de vreemdeling onderdak bieden, de naakten kleden, hongerigen te eten geven, gevangen bezoeken en  de doden begraven. Via spiegels, muziek, natuur, moed, lectio devina, afbeeldingen, gedichten en liedjes mochten we een reis maken langs allerlei perspectieven op de werken van barmhartigheid. Het gaf ons een nieuw inzicht, een glimlach, een gedachte. Iets om over na te denken, even te laten sudderen en mee te nemen.  

Vandaag vieren we Pasen. Opgewekt zeggen we: Jezus is opgestaan! Na een stille week mogen we vanuit die wetenschap op weg, de wereld in. De dood, en de dode begraven, was daarvoor onvermijdelijk. 

Jan Rot hertaalde de muziek van Bach tot de Mattheuspassie. Genoemde aria werd ‘Maak je hart voorbeeldig vrij’: neem Jezus op, begraaf Hem, in je hart.  

Maak je hart voorbeeldig vrij 

Wil je Jezus daar begraven 

Dwing je langzaam, meer en meer,  

uur na uur, tot volkomen overgave: 

Rots, opzij, licht Jezus bij! 

Wat heb jij nodig om vanuit een vrij hart voluit te leven?
Een Pasen vol licht en ruimte gewenst! 

(c) Jorika

Elke zaterdag beelden die (zijdelings) raken aan het thema van die week, één van de werken van barmhartigheid. Kijk en beleef mee, wat ervaar jij bij het zien van deze beelden?

Op zoek naar een tekst als basis voor de lectio kwam ik bij Matteüs 6 uit. Voor mij passend omdat het om mijn grondhouding gaat, de manier waarop God wil dat ik tussen de mensen sta, en daar gaat het om, bij de zeven werken van barmhartigheid.

Lees je met mij mee? Matteüs 6: 6-18

Als ik dit lees, en herlees, dan komt dit heel bekende gebed weer in een heel ander licht te staan. Zoals dat bij lectio gaat, zal het elke keer anders zijn, en ook bij iedereen weer anders.

Ik voel me vaak zo klein tegenover het leed dat er is, als ik berichten van onrecht, van honger, van oorlogsmisdaden lees. Die kleine giften, die kleine dingen die ik doe, die ene handtekening onder een petitie, wat betekenen die eigenlijk? Terwijl ik dit las gingen woorden met elkaar in gesprek.

‘Geef ons vandaag het brood dat wij nodig hebben.’

Matteüs 6:11

Alleen wat ik nodig heb. En opeens draaide het zich om. Wat ik heb en wat ik kan. Als dat genoeg is voor mij, dan is dat toch ook genoeg voor anderen? Die kleine dingen, voor jezelf genoeg, en en voor anderen. Doe wat je kunt, dat is genoeg. Het gaat er om hoe je het doet. Het voelde alsof mijn handen beetgepakt werden en weer waarde kregen. Dat zou ik verder kunnen uitleggen, maar daar gaat het juist niet om bij Lectio Divina, het gaat om dat even opgetild voelen, verbonden, zien, waardoor je verder kunt.

(c) Marleen

Het begraven van onze doden zet ons stil bij de eindigheid van het leven. Afgelopen jaar hebben we allemaal gemerkt hoe graag we onnodige overlijdens willen voorkomen. De pijnlijke nieuwsbeelden blijven in mijn gedachten: massagraven voor overledenen door COVID. Al die mensen zijn iemands kind, mogelijk iemands ouder, iemands vriend of vertrouweling. Een dierbaar leven en dan een massale dood. In het 40dagentijd magazine staat een oproep die ik graag met jullie wil delen: laten we deze week extra zorg dragen voor hen die ons voor zijn gegaan en die misschien vergeten lijken. Vaak zijn er op een begraafplaats graven waar niet regelmatig naar wordt omgekeken. Laten we kijken of we iets kunnen betekenen door die graven schoon te maken of een bloem neer te leggen. Jong en oud kan hieraan meedoen.

(c) Renske

De stille week is voor mij altijd een week van inkeer. Dit jaar merk ik dat ik het minder sterk beleef (misschien omdat de tijd van rust en stilte nu al langer duurt dan een week..? Meer dan een jaar..?), maar elk jaar weer verzink ik toch een beetje in het ingewikkelde gevoel en de onbegrijpelijke overpeinzingen uit dit oude lied:

“Leer mij, o Heer, Uw lijden recht betrachten,
in deze zee verzinken mijn gedachten:
o Liefde die, om zondaars te bevrijden,
zo zwaar moest lijden.”

De paradox van de stille week is dan voor mij ook wel dat je kunt verzinken in die gedachten, in dat lijden, terwijl je toch al weet dat Pasen aan de horizon gloort. De vernieuwing is nabij, sterker nog, is al eeuwen oud. Dat wèten en toch die tijd van inkeer beleven maakt de feeststemming met Pasen sterker. Sinds ik in Zeist woon volgt op de stille week voor mij de Paasjubel van het Leger des Heils, op Paasmorgen voor het gemeentehuis. En zo herhaalt zich elk jaar weer toch een periode van opnieuw nadenken over betekenis en zingeving, èn het leven van de (Paas)dag weer vieren.

(c) Myrthe