Categorie: 2022

Vandaag een kleine vooruitblik naar Pasen. Maria loopt verdrietig de tuin in, ziet de tuinman die haar vraagt “Waarom huil je?”. Als zij vertelt waarom, noemt Hij haar bij haar naam en plots weet ze het: dit is haar Meester! Misschien loopt ze naar Hem toe, wil ze zich aan Hem vastklampen, want Jezus zegt: “Houdt me niet vast!”

Dat raakt wel. Maria is haar geliefde Jezus enkele dagen daarvoor kwijtgeraakt aan de dood. Over loslaten gesproken… Dan vindt ze Hem onverwacht weer en vraagt Hij haar direct om Hem weer los te laten, niet vast te houden!

Mijn oudste zoon, peuter, wilde een aantal maanden geleden heel graag alleen van de voordeur naar de achtertuin lopen, om ons huizenblok heen. Alleen, “want ik ben toch een grote jongen, mama”. Slik. Dan kan ik je toch niet meer zien. Een eerste (?) les in loslaten. Vertrouwen dat je terugkomt. Oefenen. Voor hem én voor mij. En inmiddels: “Hier ben ik weer hoor mama, en nu ga ik ook nog even een rondje om de speeltuin!”

Niets vergeleken bij het loslaten van Maria. En toch ook wel. Misschien moest Maria ook wel niet vasthouden aan haar vastomlijnde ideeën: dood is dood. Ze mocht het loslaten. Ruimte vinden. Voor het onverwachte. Voor een nieuw perspectief.

“Houdt me niet vast”. Liefde is misschien wel de controle loslaten, ruimte bieden, oefenen met niets doen. De Happinez is het daar alvast mee eens… Wat denk jij?

-Myrthe

hij is stilte,

in wie de melodie

van dankbaar klinkt

,

hij is licht,

in wie het duister

in het maanschijn zinkt

,

hij is hoop,

in wie de wanhoop

het ongezien vertrouwt

,

hij is ruimte,

in wie beklemming

door de diepte wordt ontvouwd

,

hij is heel,

in wie rafels en de gaten

deelgenoot mogen zijn

,

hij is stem,

in wie het zwijgen

een gelaat verkrijgt

,

hij is thuis,

die ommuurd dakloos

zich toch verbonden weet

,

hij is ontmoeting,

in wie het vertrek

een belofte heeft

die in het wij een samen vindt

hij is melodie,

in wie de stilte

van verwondering zingt,

-Rob

In het Johannesevangelie lezen we hoe Jezus zijn discipelen voorbereidt op wat komen gaat. Hij is bezorgd over hen. De discipelen zijn aan hem toevertrouwd. Maar hij weet ook dat hij er in de hof van Getsemane alleen voor zal staan. Ze laten hem, bevangen door angst, als het er op aankomt, in de steek. Ze zullen zich schuldig hebben gevoeld, en radeloos. We kennen het verhaal.

Kiezen blijft mensenwerk. Het is misschien wel het lastigste wat er is. Bepalend zijn de keuzes voor een partner, een baan en een woonplaats. De keuzes van alledag zijn minder bepalend, maar houden ons wel bezig.

In vrijheid kiezen leidt wel eens tot keuzestress. We zien dan door de bomen het bos niet meer. Goed om je dan bewust te zijn waar het echt om gaat: proberen goed te doen vanuit de liefde tot de ander binnen het ons gegeven houvast.

Wat een geluk dat we in vrijheid keuzes kunnen maken. Zo kunnen we kiezen voor elkaar, voor mensen dichtbij en verder weg.

-Henny

Een tijdje geleden had ik de mogelijkheid om te starten in een nieuwe baan bij een van de grote jongens in de voedingsmiddelenindustrie. Mijn salaris zou flink stijgen, veel nieuwe uitdagingen en echt een fantastische stap in mijn carrière. Veel mensen vertelden mij dat het een supergoeie kans is om te leren en te groeien. Gemakkelijke keuze, toch? 

Nu heb ik in die periode met veel mensen gesproken. Vrienden, familie, oud-mede studenten – bedenk het maar. Mijn hersenspinsels creëerden een heel web aan gedachten en mogelijkheden. Eigenlijk wist ik het wel. Uiteindelijk wilde ik binnen de kleine organisatie blijven werken waar ik nu werk. Ik wees het voorstel af. Ik maakte de keuze. 

Keuzes lijken soms zo bepalend. Dat zijn ze ook wel. We kunnen geen dag zonder keuzes. Maar na het maken van de keuze gaan we vaak gewoon weer door alsof nooit een dilemma is geweest. 

In mijn beleving kan je een keuze makkelijker maken met drie vragen: 

1. Maakt het mij (op de langere duur) blij?
2. Kan ik beredeneren waarom ik deze keuze wil maken?
3. Gaat het niet ten koste van een ander? 

Heb jij nog weleens terug gedacht aan een belangrijk keuzemoment?
Hoe kijk jij daar nu op terug? 

Efrim