
Vandaag een kleine vooruitblik naar Pasen. Maria loopt verdrietig de tuin in, ziet de tuinman die haar vraagt “Waarom huil je?”. Als zij vertelt waarom, noemt Hij haar bij haar naam en plots weet ze het: dit is haar Meester! Misschien loopt ze naar Hem toe, wil ze zich aan Hem vastklampen, want Jezus zegt: “Houdt me niet vast!”
Dat raakt wel. Maria is haar geliefde Jezus enkele dagen daarvoor kwijtgeraakt aan de dood. Over loslaten gesproken… Dan vindt ze Hem onverwacht weer en vraagt Hij haar direct om Hem weer los te laten, niet vast te houden!
Mijn oudste zoon, peuter, wilde een aantal maanden geleden heel graag alleen van de voordeur naar de achtertuin lopen, om ons huizenblok heen. Alleen, “want ik ben toch een grote jongen, mama”. Slik. Dan kan ik je toch niet meer zien. Een eerste (?) les in loslaten. Vertrouwen dat je terugkomt. Oefenen. Voor hem én voor mij. En inmiddels: “Hier ben ik weer hoor mama, en nu ga ik ook nog even een rondje om de speeltuin!”
Niets vergeleken bij het loslaten van Maria. En toch ook wel. Misschien moest Maria ook wel niet vasthouden aan haar vastomlijnde ideeën: dood is dood. Ze mocht het loslaten. Ruimte vinden. Voor het onverwachte. Voor een nieuw perspectief.
“Houdt me niet vast”. Liefde is misschien wel de controle loslaten, ruimte bieden, oefenen met niets doen. De Happinez is het daar alvast mee eens… Wat denk jij?
-Myrthe