Categorie: 2023

Het einde van de 40dagentijd. In onze kerk wordt in de Paasnacht een viering gehouden waarin het langzaam lichter wordt. Vanuit het donker buiten, komt een nieuwe Paaskaars in de kerkzaal. Licht wordt gedeeld, oude teksten klinken. Over de chaos en duisternis op aarde, het licht, de zee, het land, Gods schepping, de mens en zijn rol op deze wereld.

We staan stil bij de doop, dat oude teken van Gods verbondenheid met ons. En zien hoe het brood wordt gebroken en wijn wordt geschonken. Het wordt me aangereikt. De viering raakt me diep.

Vrijheid en vrede, licht en leven zijn aan het Paasfeest verbonden. Maar dat gaat niet vanzelf. Eerder schoorvoetend en mysterieus. Misschien zelfs alleen als wij eraan meedoen. Als wij onze angsten onder ogen zien en beseffen waar we tekort schieten. Als wij ons laten bevrijden en misschien zelf wat licht gaan geven. Zo is de Heer waarlijk opgestaan. Halleluja.

Mysterie, verwondering, verbinding met mensen en de natuur, ik hoor het in dit hoopvolle lied.

Gezegend Paasfeest! Laat de vlam branden. Ga met God.

Douwe

Vandaag is het stille zaterdag. Het verhaal lijkt stil te staan, de verandering teniet gedaan. Maar onzichtbaar, ergens buiten ons blikveld, is van alles in beweging gezet. Verandering op komst! Wacht op de Heer… De toekomst is al gaande!

Palmpasen in de NoorderLichtkerk. Waar hoop jij op? De grote mannen hoopten op een rustige tijd en geen gemorrel aan hun macht. Michal hoopte op een echtgenoot die de koninklijke en stoere en dominante koning wilde spelen. En dan komt er een man, David, die in z’n ondergoed danst voor de kist die een teken is van de Eeuwige. Op een ezelin komt stap voor stap een koning binnen, Jezus, die door het volk Zoon van David wordt genoemd, maar waar zie je dat dan aan?

Zo viel de vraag bij ons in de kerk binnen: waar hoop jij op? En je mocht de vraag ook ombuigen: wat kan jij, wat wil jij ontvangen? Na de preek lagen briefjes en pennen klaar. Een flink aantal is ingevuld, ruim 25 briefjes kwamen ook bij de kinderdienstleiding terug. Mooi om te zien wat er uit kwam. Een soort samenvatting maken is best lastig, meerdere reacties noemden dingen in combinatie met elkaar. Toch is er duidelijk een lijn van hopen en verwachten te vinden.

Op tien briefjes kwam het woord vrede voor. Soms in combinatie met recht, met voedsel, met Oekraïne, de wereld, verzoening tussen volken, acht keer dus ‘wereldse vrede’. Vrede kwam ook nog twee keer anders voor: innerlijke vrede, en dat ik het mooie zie in kleine dingen. Dat alle mensen op de wereld zich veilig voelen op de plaats waar ze wonen – zo vertaal ik de hoop ‘dat ons land niet volstroomt met asielzoekers’, van één briefje.

Verbinding, verbondenheid werden zes keer genoemd. Dat we leven in harmonie, begrip hebben voor elkaar. Dat oud en jong elkaar vasthouden. Ook de boeren, staat er op een briefje bij. Eén schrijft: op gezond verstand – dat we luisteren en onze ideeën kunnen aanpassen als dat nodig is.

De hoop strekte zich ook over het persoonlijk leven. Een rustige oude dag. Of: dat ik mijn examen zal halen. Naast deze twee wensen staan ook soortgelijke wensen voor anderen: dat wie pijn heeft daar mee kan omgaan. Dat mijn kleinkinderen op een gezonde aarde kunnen leven, als ik er niet meer ben. Dat de kinderen dansen en zingen, en niet alleen op schermpjes kijken – en dat ik dan mee kan doen. Een van de kerkgangers streepte door wat ze eerst had geschreven en vatte het samen: dat ieder zich geliefd weet.

Een paar keer klonk hoop over de kerk, maar niet in grote aantallen, drie reacties: ik hoop op een levende gemeente, dat ons gebouw nog lang zal bestaan, op een volle kerk. En in het verlengde: ik hoop op een nieuwe hemel en een nieuwe aarde – en dat ik het geloof daarin behoud!

In de kerkdienst hebben we ook samen gebeden. Daarin deelden we wat we hopen en geloven, de liefde die ons draagt. Deze woorden hoorden daarbij, twee delen uitgesproken door twee kinderen:

Trouwe God, dank U dat we bij elkaar kunnen zijn.
We zijn allemaal anders, en toch horen we bij elkaar.
We danken voor grote en kleine mensen die elkaar moed geven,
die hand in hand kunnen lopen en liefde delen.

Dank U, God, dat we kunnen zingen en dansen.
En dat U met ons meedoet,
We danken U dat Jezus op zijn ezeltje met ons meegaat.
We bidden U voor mensen die alleen gaan.
En voor mensen die niet meer kunnen zingen en dansen.
Dat er dan iemand is die bij hen gaat zitten en luistert.

Dank U, God, dat we kunnen dansen en zingen.
En dat U met ons meedoet.
We danken voor bomen die met de takken zwaaien,
en voor bloemen die gaan bloeien in de lente.
We bidden om al het verdriet van de natuur die kapot gaat.
Dat er mensen zijn die daar iets tegen willen doen.

Over het thema “HOOP” heb ik mijn gedachten laten gaan. Hoe dat  in woorden te vatten. Ik hoop dat het is gelukt.

Hoop wordt geflankeerd door Geloof en Liefde, lezen we in de bijbel. Je kunt het ook zo zien dat hoop wordt ondersteund aan beide kanten.

Wat een bijzondere rol heeft hoop. Het werk is af, de taak is verricht en je hoopt er maar het beste van. Dan is het afwachten, op hoop van zegen, je kunt er niets meer aan doen.

Heel moeilijk is het om die hoop te verbinden met vertrouwen dat het hoe dan ook goed komt. Alleen met dát vertrouwen kan er rust van uitgaan.

Afgelopen zondag vierden we Palmpasen in onze gemeente. Elke bijdrage van ieder die er bij was, maakte dat de viering stond als een huis, een hoopvol begin van deze Week. Hebt u dat ook zo ervaren?

In de geschiedenis van het lijden is er nog een weg te gaan, maar het licht van Pasen gloort al.

Koester de hoop op de weg daarheen.

~Henny

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonica spelen.

Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.

Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog

ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
‘kom maar in mijn armen’

Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
‘liefde’ verven

Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou

Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid

Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
‘i love you’ in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan

en vallen
en vallen
en vallen
en opstaan

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

de muziek gaat door
de muziek gaat door…

~Toon Hermans