40dagentijd

Eind vorige maand stond singer-songwriter Nick Mulvey op het podium van zaal Ronda in Tivoli. Ik was erbij. Toen hij Shores of Mona zong, ging er een wereld voor me open.

Happy is the man who breathes in the morning

Gelijk ben ik bij psalm 1- ‘welzalig de mens’ 1; bij de zaligsprekingen – ‘gelukkig ben je’; bij – ‘alles wat adem heeft’ van psalm 146. Bij Paasmorgen?

Treasured is the shining piece in his hand

Ik voel het direct: dit gaat om een eeuwenoude boodschap, aangereikt op de scheiding van land en zee. Is die boodschap voor mij bedoeld? Ik spits mijn oren.

Three times she called to me

Ken je dit verhaal ook? Het is mij vroeger ingeprent. Samuel werd drie keer geroepen. Hij dacht telkens dat het zijn oude leraar Eli was, maar het was God die een boodschap voor hem had.

Carry your fears to the shores of Mona

Ik ben, net als veel andere kerkgangers, opgevoed met het advies om ‘al je zonden naar de Heer te brengen’, want Jezus neemt het voor je op. En dan opnieuw beginnen, goed leven. Maar stel nou dat mijn angsten mijn grootste zonden zijn?

Now it’s the time to set them free

Laat je angsten vrij, opdat jij kunt leven. Een eeuwenoud inzicht, dat mij en jou wordt aangereikt voor ons leven hier en nu. Maar dat gaat zomaar niet. Je moet ze eerst nog onder ogen zien en ertegen vechten.

She’s a fire bird, she a flame for the truth now

Dan blijkt dit beeldje als een vogel – moeder van de schepping,  als een vuur voor onderweg, een hulp bij je strijd. Pasen en Pinksteren in een moment.

Diepe waarheid in een wondermooie song. Dankjewel Nick, voor deze inspirerende ontmoeting.

~Douwe

Mona (Ynys Môn) is de oude naam voor het eiland Anglesey, bij de noordwest kust van Wales.

Songtekst

Afgelopen maandag ging ik voor in een uitvaart. Het was druk. Veel gasten waren niet vertrouwd met het geloof. Maar de overledene was een eenvoudig man die zich vol overgave aan zijn levenseinde toevertrouwde. Daarin bracht hij zijn glans op anderen over, zelfs in zijn laatste levensfase. Kunt u de uitvaartdienst eenvoudig houden, was de vraag, maar tegelijk willen we wel een kerkelijke uitvaart. Bewust van de verantwoordelijkheid bereidde ik de uitvaart voort. Als lezing koos ik met de kinderen de lezing van lied 963.

 Alleen de liefde kent jouw stem,
heeft toegang tot jouw naam.
En zij alleen bewaart de zin,
geheim van jouw bestaan.
Toen jij haar riep, droeg ze jou
– haar armen om jou heen –
geduldig, zorgzaam, sterk en trouw,
door heel het leven heen.

Liedboek, Lied 963

Met de liefde wordt ook God bedoeld wat mij deed denken aan psalm 139. ‘Met al mijn wegen zijt Gij vertrouwd. Ontwaak ik dan ben nog bij U.’

En de kinderen kozen voor het lied ‘Door de wind’ van Miss Montreal.

Na afloop wenkte een niet gelovige buurvrouw van één van de kinderen mij. We raakten in gesprek over de dienst. Nieuwsgierig was zij geworden hoe het in de kerk van tegenwoordig aan toe gaat. De dienst was zo anders dan zij zich had voorgesteld. Het wierp een nieuw verstaan op haar blik van God.

Zo word ik zelf ook steeds weer nieuwsgierig  naar hoe anderen de 40 dagen beleven en waar door zij veranderen om er zelf door te veranderen en te stralen. Want samen zijn we verbonden. Nieuwsgierigheid wie die ander is en wat hij of zij beleeft is daar volgens mij een wezenlijk onderdeel van.

~Fia

Helaas zijn wij twee weken geleden op een andere auto gebotst. Gelukkig konden we allevier heelhuids uitstappen, maar de afhandeling levert altijd gedoe op. Gelukkig stonden mijn schoonouders klaar om mijn vrouw, kinderen en bagage te vervoeren, maar was daarna de auto ook meteen vol. Geen plaatsje meer voor mij. Heel bijbels. Gelukkig kon ik via internet een lift regelen; instappen bij een onbekende, terug naar huis. Toen ik instapte was er al meteen een klik en ontstond er een boeiend gesprek. Over opvoeding en geloof, over inlevingsvermogen en openheid, over duurzaamheid en leven, over werk, geaardheid en liefde. Halverwege de rit vertelde Niels dat bij thuiskomst hij zijn spullen moest inpakken voor een korte vakantie. En hij vroeg mij of ik Taizé kende. 

Taizé, voor mij de meest bijzondere en gevoeligste plek op aarde. Een plek waar ik door de jaren heen vaak naar terug ben geweest om mijn batterij op te laden. Voor mij een plek vol ervaringen, gesprekken en ontmoetingen. Dat dit onverwachtse en zeer open gesprek in de auto bij Niels mij terugbracht naar Taizé is al een onuitwisbare ontmoeting. En op hun beurt zitten alle ontmoetingen rondom Taizé in mijn vezels, liggen opgeslagen in mijn zijn. 

Later stuurde ik Niels een bericht dat er eerst een engeltje op mijn schouder zat, maar dat ik hem daarna kort mocht ontmoeten. En wenste hem een fijne reis. 

~Maarten

In de voorbije jaren, ver voor 24 februari 2022, reisden we ongeveer ieder jaar per trein naar het oosten. Lange reizen waren het, soms waren we dagen en nachten onderweg. Zo bezochten we in Oekraïne Lviv, Kiev, Odessa en Simferopol op de Krim. Ook waren we in Minsk in Wit Rusland.

Bijzonder was hoe mensen ons overal gastvrij ontvingen en ons deelgenoot maakten van hun cultuur, hun kunst en hun geloofsbeleving. De kerkdiensten die we er meemaakten, waren heel anders dan we gewend waren, maar we hadden toch een gevoel van verbondenheid.

Uit een kerk in Minsk namen we een cd mee, met daarop het “Onze Vader” van Rimsky Korsakov. Je kunt de muziek hieronder luisteren. Deze zetting zongen we ook vaak met de Thomascantorij. Juist nu ontmoeten niet mogelijk is, ligt in dit gebed ons gevoel van verbondenheid verankerd.

~Henny

‘Hij is ongelukkig.’ Ik weet nog dat ik dat hoorde, toen ik kind was, over iemand in een rolstoel. Ik snapte het niet. Ik voelde me wel eens ongelukkig, ik wist wat het was. Ik wist ook dat een ander niet zomaar kon zien dat ik me ongelukkig voelde. Hoe zagen ze dat dan, bij deze meneer, dat hij ongelukkig was? ‘Gelukkig’ is die uitdrukking verdwenen, hoop ik. In de loop van de tijd kwamen er andere woorden voor, ‘gehandicapt’, ‘lichamelijk beperkt’, of gewoon zoals het is, ‘hij heeft een dwarslaesie’, ‘mist zijn benen’. Geluk en ongeluk zijn stempels die we niet op een ander kunnen zetten. En dat woord ‘beperkt’ is ook maar beperkt houdbaar.

Het is goed om op taal te letten. Taal stempelt, inderdaad, en willen we dat? De stempelaar kan het heel gewoon vinden, maar wat vindt de bestempelde er zelf van? Het kan iemand best ongelukkig maken, een verkeerd woord. Dat woord is dan een stigma, een litteken, geworden, een wond die zelfs na jaren nog pijn kan doen.

Een woord kan ook van betekenis veranderen. In de taal van de bijbelvertaling van 1951 konden mannen nog ‘ongesteld’ zijn. Vanaf de jaren 1960 toen taboes (‘daar praat je niet over’) voorzichtig doorbroken werden kreeg het woord een eigen betekenis. Het woord ‘ziek’ kwam er al snel voor in de plaats. Maar in de kerk bleven wij er tot 2004, de Nieuwe Bijbelvertaling, mee zitten.

Leven is meegaan met de stroom van de tijd – en de veranderingen durven mee te maken. Ook in de taal.

~Roel