Geef je vandaag eens over aan dit antroposofische verhaal over Moeder Aarde (daar is ze weer!) en de Wortelkindjes. Als je jeuk krijgt van de stem -ik wel- probeer dan toch gewoon eens open naar de beelden te kijken en het verhaal te beleven.
Ik vind het mooi hoe in dit verhaal Moeder Aarde, elk jaar opnieuw, de wortelkindjes roept en in beweging zet. Door haar roep maakt het nieuwe seizoen zich op, komen de lentekleuren tevoorschijn, vieren we de zomer en kruipen we in de herfst richting de winter weer in onze beschutte holletjes.
Dat ritme van de seizoenen met elk hun eigen charme past voor mij bij Pasen. Weer die inkeer, dat overdenken, dat lijden en het Feest. Zoals ik elk jaar verrast ben dat de tuin weer groen wordt (Zie je al die knoppen al? Was het echt zo groen en kleurig vorig jaar?), zo verrast Pasen me ook elk jaar weer.
De roep van Moeder Aarde, om mee te bewegen, te veranderen. De roep van Pasen om mee te bewegen, te veranderen. Wat zou mijn antwoord kunnen zijn…?
~Myrthe